Σημείωμα

  Γεννήθηκα στο Ρώσικο το 1956. Στο πατρικό της μάνας μου στις Συκιές έζησα μέχρι τα δέκα μου χρόνια, και πήγαινα στο 61ο δημοτικό Θεσσαλονίκης. Μετά στη Νεάπολη και στο 1ο. 6ο Γυμνάσιο και 13ο στη σειρά. Το σχολείο ήταν η φυλακή μου. Χρόνια μετά έβλεπα εφιάλτη ότι ξαναπηγαίνω.
  Πήρα επαφή στη "φιλελευθεροποίηση" του Παπαδόπουλου καλοκαίρι 73' με πολιτικά έντυπα που τόλμησαν να κυκλοφορήσουν. Μέσα σ'αυτά και η "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ". Στη μεταπολίτευση ήμουν έτοιμος·έφυγα για πολυτεχνική Ξάνθης οργανωμένος.
  Ήμασταν εμείς που ανοίξαμε τη σχολή, άρα η φουρνιά μας καθόρισε και τη συνέχεια. Το 1977 έχασα τον πατέρα μου σε τροχαίο. Αυτό με καθόρισε σημαντικά. Το 1978 άνοιξα το βιβλιοπωλείο "ΣΟΚΑΚΙ" στην έρημη τότε παλιά Ξάνθη. Γρήγορα έγινε στέκι ανθρώπων που ψάχνονταν, χριστιανών κυρίως και αντιεξουσιαστών. Το "ΣΟΚΑΚΙ" κράτησε μέχρι το 1994 ως αυτοδιαχειριζόμενος χώρος στα πλαίσια της τοπικής ομάδας της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
  Το διεθνές αντικαπιταλιστικό και αντισυμβατικό κίνημα επηρέασε βαθιά τη σκέψη και τη δράση μας. Εκφράστηκε σε έξαρση ενάντια στο νόμο 815 με πρώτη κατάληψη, πανελλαδικά, του Πολυτεχνείου Ξάνθης. Πρέπει να σας πω ότι σε απόλυτους αριθμούς (και μέσα από τις εκλογές) οι κοινοβουλευτικές φοιτητικές παρατάξεις ήταν σε μας μειοψηφία. Δεν ζητούσαμε τότε ως κίνημα "διαρθρωτικές αλλαγές"· τα ζητούσαμε ΟΛΑ. Ζητούσαμε τη ζωή μας, ήμασταν ακόμα νέοι. Έπρεπε να είχαμε το Φορτσάκη όταν ψήσαμε τη ρέγγα στην πρυτανεία, όταν αλυσοδεθήκαμε ενάντια στα πυρηνικά στο διεθνές συνέδριο για το Δημόκριτο, τρεις παραπομπές στα πειθαρχικά (με άλλους αγαπημένους φίλους) που δεν επιτρέψαμε να λειτουργήσουν ποτέ, με τη συμπαράσταση συντρόφων και από τις σχολές της Θεσσαλονίκης. Αμέτρητες προσαγωγές σε δίκες για διάφορους λόγους. Υποψήφιος βουλευτής Ξάνθης και ευρωβουλευτής  το 1981 με την Χριστιανική Δημοκρατία. Ουζερί και ρεμπέτικο το 1984 στην Ξάνθη.
  Επιστροφή σπίτι και στρατό. Στη βδομάδα πάνω ζητήσαμε να εκλέξουμε δικούς μας αξιωματικούς... δεν το δεχτήκανε. Μετά, συμπαράσταση στο Μιχάλη Μαραγκάκη, πρώτο αντιρρησία στράτευσης.
  Μετά γειτονιά Νεάπολη 1986. ΑΠΑΝ. Φέραμε την Αυτονομία στις γειτονιές. 1990. Οι πρώην αντίπαλοι στις σχολές γίναν φίλοι στις γειτονιές. Κοινή κάθοδος στις δημοτικές εκλογές με συντρόφους του ΚΚΕ και της ΕΑΡ. Ακολούθησε αγρανάπαυση και... ΠΑΟΚ. Με Νικόλα και Μανάβη, ΑΚΑ και Νίκο, γράφουμε τις επιστολές των συνδέσμων. Παράλληλα κρεοπώλης.
2002 με ΚΚΕ, ΔΗΚΚΙ κλπ. Μετά, πάλι μόνοι. Μετά με φίλους και συντρόφους από ΣΥΡΙΖΑ 2010-2014. Δημοτικός σύμβουλος Νεάπολης-Συκεών. Ομοίως και ο γιος μου ο Σάββας στο τοπικό. Παραιτηθήκαμε για εναλλαγή, στη μέση της θητείας·πρώτα η συλλογικότητα. Τσαλαβουτήματα με την ΑΠΑΝ στα κινήματα της γειτονιάς και της πόλης και γερνάμε σιγά-σιγά.